Poe, wat is het stil!

Vanaf half juli tot een week geleden hebben we bijna de hele tijd (met een break van vier dagen) logees gehad. Eerst Edje, daarna pap en mam. De verbazing over de stad was groot. Vooral pap en mam hebben zich echt verbaasd over het straatbeeld, maar daar hebben ze zelf al wat over verteld. Het was fijn om ze hier te hebben. En dat ze in het begin van onze uitzending een beeld hebben kunnen vormen van ons leven hier. Dat vonden ze zelf ook. Vorige week dinsdagvond zijn ze weer richting Nederland vertrokken en de volgende ochtend brak en moe, maar veilig, weer thuis aangekomen. “Vakantie is hard werken”, hoor ik pap zeggen.

Grace, Bright en Wisdom
Hier gaat alles gewoon door zoals voor de visite. Net na het vertrek van pap en mam kwam Mary op een brommer aan, met een chauffeur en drie kinderen… Tja, dat kan hier gewoon. Ze had vooraf gezegd dat ze visite kreeg, haar dochter en neefje en nichtje. Dat leek me prima. Ik heb de kindjes uitgenodigd bij ons in de tuin. Glaasje appelsap erbij, glijbaan in de buurt, prima. Eline bleek een echte madam te zijn, ik had het nog niet eerder zo duidelijk gezien. Zij wist wel wat iedereen moest doen… Nu is het misschien ook anders omdat dit Afrikaanse kindjes zijn, die vaak toch wat meegaander zijn in mijn ervaring. Eline ‘vertelde’ ze precies waar ze wanneer moesten zitten en van de glijbaan moesten gaan. Ik heb wat fotootjes toegevoegd waar ze met Bright aan het spelen is. Grace en Wisdom staan niet op de foto, maar ik wilde hun namen wel even noemen, want die zijn natuurlijk geweldig.

Logeren a la Nigeria
Na het spelen begreep ik dat ze zouden blijven slapen tot zaterdag. Met hun vieren in het kleine kamertje van Mary (drie bijvier meter, zoiets), op 1 matras. Ik verwonderde me hardop hoe dat in hemelsnaam mogelijk was en werd daarop natuurlijk uitgelachen. Het is heel normaal om zo te slapen, hele families leven zo. Tja, dat weet ik eigenlijk ook wel, maar het nu even zo van dichtbij zien is wel even bijzonder. Die kindjes zijn 2, 3 en 8! Wat een geklooi! Van de visitekindjes merken we niets. Overdag speelt Eline af en toe even bij of in de kamer van Mary (op de matras), maar dat is het ook. Mary is gewoon aan het werk bij ons, haar dochter van 8 past dan op de twee kleintjes.

Beetje saai
Ik had de afgelopen week wel een beetje een kattig gevoel. Het was zo stil opeens, zo zonder gasten. En met het personeel opeens weer zo dichtbij. Het is pure luxe om ze te hebben, maar af en toe wil ik gewoon zelf mijn glas terug naar de keuken brengen… Ik weet dat ik dat best kan zeggen, maar ik wil ze ook niet voor het hoofd stoten. Nog even wennen dus aan al die hulp. Dit weekend heb ik heerlijk zelf onze wasjes gedraaid! Genieten!! Vanochtend kwam Mary naar me toe en zei: : “You did my work!” en vroeg zich af wat zij fout deed. Ik dacht aan alle kledingstukken die er tot nu toe zijn gesneuveld, maar heb maar gezegd dat ik het gewoon graag wilde doen. Ook de komende drie weken tot aan ons vertrek naar Nederland. Tja, dat bedoel ik dus met voor het hoofd stoten, pff, best lastig soms hoor.

Tickets geboekt
We hebben de knoop ook doorgehakt over wanneer we terug naar Nederland vliegen. Door de overstroming bij de fabriek is het lastig om de vakantiedagen op te nemen. Natuurlijk is het gelukt en heeft Koen drie dagen vrij! Na de heuglijke mededeling van buuf Annigje dat de traditionele buurtbbq op 4 september is, blijkt onze planning helemaal goed. Hoihoi! We vliegen op vrijdagavond/nacht 2 september naar Nederland. Koen gaat woensdag 7 weer terug. Ik ben dan 33 weken zwanger, dan mag je nog vliegen van de KLM. Natuurlijk zijn de paar dagen die we samen in NL hebben al behoorlijk volgepland. Onder andere met een informatieavond van de zwangerenpoli in het ziekenhuis in Emmen en een bezoek aan IKEA (inclusief Zweedse gehaktballetjes eten, mmm, verheugen we ons nu al op!).

Maar eerst nog even drie weken samen hier zijn en bewust genieten van elkaar. Straks zijn we vier maanden niet samen, hoewel Koen natuurlijk het weekend van 8 oktober (zijn en Eline’s verjaardag) terugkomt en voor de bevalling (hopelijk op tijd) en de kerst overkomt. Toch is dat anders dan nu.

Weekend
Afgelopen zondag zijn we met een Indiase collega van Koen naar een ander strand dan anders geweest. Eleko-beach, op een klein uurtje rijden vanaf ons huis. We hadden daar met de twee gezinnetjes een hutje gehuurd. Echt weer heel bijzonder. Met Eline, Sunita en Anikid ben ik even naar zee gelopen. Eerst vond Eline het nog wel leuk, maar toen we echt heel dicht bij zee waren sloeg ze om en werd panisch voor de zee. Het heeft ons een uur gekost om haar rustig te krijgen. Daarna heeft ze gelukkig even geslapen. ’s Middags ging het wel beter. Ze speelde met zand dat we in een emmertje de hut hadden ingedragen en dat was goed. Tegen een uur kwamen er nog wat Nederlandse collega’s van Koen die zijn overgevlogen om te helpen in de fabriek vanwege de overstroming. Het grote verschil met Peak paradise waren de vele, maar dan ook echt vele verkopers. Op dit strand lopen ze constant bij je hut en hangen over de reling. Echt relaxen is er niet bij, al is het wel grappig en soms shocking om te zien wat ze verkopen. Natuurlijk de standaarddingen zoals kettingen, tafelkleden, doeken en manden, maar ook dvd’s, vogels en levende schildpadden. Koen heeft een horloge gekocht, die helaas al weer stuk is.. En een paar dvd’s. Nu kijken we Harry Potter. Eerst deel 1 en morgen deel 2 die nu in de bios draait. En de kwaliteit hiervan is wel goed. Daarbij is het goed voor ons Engels, want het is natuurlijk niet ondertiteld. In Nederland had ik daar veel moeite mee, maar hier gaat het me eigenlijk wel goed af. Oefening baart kunst!

Nou, ik kijk de film even volledig mee nu, drink mijn thee en neem nog een heerlijke zure mat met aardbeismaak. Lang leve de visite! Het rare, licht eenzame gevoel wordt daardoor toch iets verzacht!

Liefs,
Evelien