Op familiebezoek in rustig Nigeria

Na een heel onrustige periode in januari 2012 in Nigeria en dus veel twijfel of we konden gaan, hebben we dan toch het besluit genomen om in de laatste week van januari naar Lagos af te reizen. Op alles voorbereid. Je wilt als ouders ook weten hoe je kinderen leven daar tenslotte ;) .

Na diverse horrorverhalen van Koen over de enorme onrust en drukte, stapten we het vliegtuig in. Het toestel bleek maar halfvol. Veel twijfelaars waren blijkbaar niet gegaan, dus een oase van rust. Op zich een prima begin natuurlijk. Het viel me wel op dat we zo lang mogelijk buiten de grenzen van Nigeria bleven en dat we niet over het noorden vlogen. Tja, er hoeft maar één idioot met een luchtdoelraket te staan en je hebt een aardig probleem natuurlijk. De purser bevestigde me ook dat de KLM momenteel liever zo lang mogelijk uit het luchtruim van Nigeria blijft. Maar na 6,5 uur vliegen kwamen we toch keurig op tijd aan in Lagos.

Aangekomen op de luchthaven was er weer een oase van rust, niets te doen daar. De behandeling en controles waren correct en vriendelijk en in een mum van tijd stonden we bij de bagageband. Ook de koffers waren er binnen een half uurtje, waarna we onder begeleiding van bewakingsauto's, met Koen die ons op stond te wachten, naar Victoria Island konden.

Onze eerste indrukken: benauwd, drukkend, luchtjes en veel lawaai. Maar ook weer, na alles wat we hadden verwacht, toch een vrij rustige plek daar op Victoria Island.

We arriveerden op vrijdagavond, dus we hadden meteen een mooi gezamenlijk weekeinde met Koen, Evelien en de kleindochters. Er waren wat activiteiten ingepland dus we kregen meteen een indruk van de leefomgeving. Zaterdag gingen we naar de Lekki-market. Een ommuurde markt waar je van alles kon kopen, van kunst tot etenswaren. Druk was het er weer helemaal niet. Maar dat was ook wel erg prettig want dan kon je meteen eens goed rondkijken. Het was wel zaak dat als je wat wilde kopen er enorm moest worden afgedongen. Dat gaat Koen inmiddels erg goed af moeten we toegeven. Was vroeger zijn jongere broertje Roel de ritselaar, Koen kan zich nu prima redden. Dat kun je ook zeggen van Evelien trouwens. Die staat haar mannetje ook wel met onderhandelen. Leuk was ook het verschil in onderhandelingstactiek tussen Koen en Evelien. Koen loopt vriendelijk weg als het hem niet aan staat en zwijgt, Evelien heeft iets van: "Je speelt met je voortanden vriend". Evelien's tactiek levert wel het meeste op.

Op de zondag naar de beach-house met Koen en Eline. Ook nu weer: wat een rust. Zowel onderweg als bij de beach-house. Een prachtige dag, krantje mee, zwembad, beetje watersporten met de speedboot. Het lijkt wel vakantie.

Gedurende de week was Koen op de fabriek. Ik zat te werken in de tuin, via internet. Lekker dus, want de temperatuur was zo 30-35 graden. In Nederland was het ineens erg koud. Alle berichten over een mogelijke Elfstedentocht kwamen wat vreemd over daar in de hitte.
Verder heeft Koen er voor gezorgd dat we het nodige van Lagos hebben gezien, en regelde Evelien een perfect verblijf voor ons. We hebben nog een ‘junglewandeling’ gemaakt, de fabriek gezien, een aantal keren uit eten geweest en met Eline naar haar school geweest. Dan zie je zo onderweg in de auto wel dat men op straat leeft in Lagos. Er is altijd wel wat te doen aan de kant van de weg. Van een kapper (krukje met spiegel), de Praxis (paar schaaltjes met schroeven) tot eetgelegenheden, alles op straat. Boeiend dat mensen die zo weinig hebben toch zo samen kunnen leven zo dicht op elkaar gepakt zonder waterleiding, zonder riolering en mét steeds uitvallende elektra. Dat moet je in Nederland eens proberen.

Tot slot, je kunt beschrijven wat je wilt, foto's en filmpjes maken tot je een ons weegt, je moet er zijn geweest om te beseffen hoe het er werkelijk aan toe gaat in Lagos, Nigeria.

Eén ding heb ik nog niet beschreven. Alles draait om geld in Nigeria. Nu is dat bij ons ook wel zo, maar zo uitgesproken als het er in Nigeria aan toe gaat: dat is toch andere koek. Overal vraag je ook om korting. Koen vroeg het zelfs in het warenhuis bij aankoop van een magnetron. Kon niet volgens de verkoopster, maar als hij haar wat lunchgeld zou geven zou zij proberen bij haar baas wat te regelen. De laatste ervaring op dit gebied hadden we op het vliegveld van Lagos bij vertrek. Je moet door een aantal controles en je wordt een beetje getaxeerd of je wat geld wilt schuiven, tot de douane aan toe. En dat is toch wel bijzonder, een stel douaneambtenaren, strak in uniform die even informeert of het nog wat schuift. Nu weet ik ook wel dat wij corruptie hebben in Nederland, maar dit ligt er wel heel dik bovenop...

Tien dagen vlogen om en voor we het wisten zaten we al weer in het vliegtuig. En na wederom een heel rustige reis stonden we weer op Schiphol. Vijftig (50!) graden kouder, een boel ervaringen rijker en tevreden dat we nu echt gezien hebben hoe het er bij Koen en Eef aan toe gaat.

Westerbork, 13 februari 2012,
Roelof en Carla