Vakantie in Lagos

Misschien ben ik weinig gewend in het plattelandsstadje Coevorden, maar de cultuurschok, die ik hier in Lagos onderga is enorm.

Het kernwoord is : verbazing (misschien ook wel verbijstering).

Als je het vliegveld uitstapt word je door van alles en nog wat overweldigd. De hitte (terwijl het nu helemaal niet warm is); het lawaai; de grote door elkaar krioelende mensenmassa; het verkeer (vaststaand en toeterend) etc. etc. Kortom een chaotische wereldstad. De ontvangst was perfect en ook de reis (onder zwaailicht escorte) naar het huis van Evelien en Koen verliep uitstekend. Een veilig gevoel zo’n gewapende escorte, maar blijkbaar dus ook wel nodig….

Ons doel was om ruim een weekje te proeven hoe het leven van Evelien en Koen (en natuurlijk Eline) er hier uitzag. Tenminste ik geloof dat Koen hier ook woont, maar die hebben we weinig gezien. Hij is druk bezig om de Nigeriaanse bevolking weer van melkproducten te voorzien, nadat de fabriek was overstroomd. Zondagmorgen zijn we met hem naar de fabriek geweest en heeft hij ons rondgeleid. De ravage gezien, maar toch ook al weer diverse draaiende productielijnen (en prachtige glimmende vloeren). Leuk om zijn werkomgeving even te aanschouwen en zijn enthousiasme te proeven. De reis heen en terug was een belevenis op zich. Onvoorstelbaar hoe het straatbeeld er hier uitziet. Veel van de stad zie je niet, want alles is ommuurd en van toegangspoorten (waar bewakers zich, al dan niet actief, ophouden) voorzien. Tegen al die muren hebben mensen hun handeltje uitgestald. Je kunt het zo gek niet voorstellen, of je komt het wel tegen. Van i-phones tot oude versleten rommel. Bijvoorbeeld een handel in kruiwagens. Onze kruiwagen, die achter in de tuin staat weg te roesten, zou hier nog een van de pronkstukken zijn. Het grote voordeel van de kruiwagenhandel is trouwens, dat een kruiwagen ook een uitstekende slaapplek is; alhoewel men op allerlei gekke plekken ligt te slapen langs de weg en zelfs tussen de schappen van de supermarkt. Ook de bromfiets leent zich daar uitstekend voor.

Het wemelt hier van de (taxi-)bromfietsen. Een prachtig gezicht om iemand in een driedelig grijs krijtjes kostuum, achterop een oud bromfietsje te zien zitten. Pothelm op z’n hoofd en ondertussen druk bezig met zijn i-phone om zaken te regelen. Echt, je raakt onderweg niet uitgekeken. Grote bewondering voor onze chauffeur. Hij laveert de auto overal tussendoor en weet zich als een Houdini-act steeds weer uit allerlei opstoppingen te bevrijden. Het leven is hier m.i. zeer relaxed, maar zodra iemand in een auto of op een bromfiets stapt, is het met deze relaxedheid gebeurd. Volgens mij is de claxon ook rechtstreeks verbonden met het contactslot. Als je de auto start begint hij meteen te toeteren.

We hebben markten bezocht; supermarkten; winkelcentra etc. Hier is echt alles te koop; de meest luxe spullen en ook alle levensmiddelen. Alsof je in Nederland rondloopt. Blijkbaar wel duur, maar dat vind ik in Nederland ook als ik (gelukkig niet vaak) boodschappen doe. Je struikelt over de grote hoeveelheden personeel. Ze nemen je meteen alles uit handen. Heel veel controletechnische functiescheidingen in dit land (een Walhalla voor accountants). Nadat je hebt afgerekend, staat er bij de uitgang weer iemand, die je het bonnetje moet laten zien (en de spullen), waarna hij het bonnetje van een scheurtje voorziet. Zonder ‘gescheurd’ bonnetje kom je de zaak niet uit. Op de marktjes hebben we wat schilderijen gekocht. Het is een sport om af te dingen, maar ik ben er niet voor in de wieg gelegd, om deze arme sloebers een extra euro door de neus te boren.

We zijn een paar keer uit eten geweest en hebben een bezoek gebracht aan het beach-house; echt een paradijsje. Kortom we zijn vorstelijk onthaald!

Het huiselijke leven (omgeven door bedienden) is ook even wennen (maar dat went wel snel, moet ik eerlijk toegeven). Niks mis mee als je ‘s morgen opstaat en er een vers geperst glas sinaasappelsap op je staat te wachten. Er worden heel wat banen gecreëerd door huize Koen en Evelien. Een chauffeur, nanny, housekeepster, tuinman, (vier) security mensen. Deze wonen ook allemaal op het terrein, weliswaar iets minder luxe, maar toch hebben ze een dak boven hun hoofd. Moet ik me bezwaard voelen, als ik uit (een van de drie) badkamers naar buiten kijk en een wacht onder een buitenkraantje zijn spulletjes zie wassen? Blijkbaar niet, want hij heeft wel stromend water en wie heeft dat hier nou…

Koen voelt zich, als oud zeeman, hier wel erg thuis. Dag en nacht staan er generatoren te draaien (voor de stroomvoorziening) en er hangt continu een lucht van dieselolie; alsof je op een schip zit. Qua aandacht voor het milieu is hier nog wel wat te doen. Ik zou meteen alle “Groen-linksers” dringend willen adviseren om te emigreren naar Nigeria. In Nederland zijn het slechts peanuts, welke nog zijn te bereiken. Hier is het nog een groot braakliggend terrein. Volgens mij draait de olie-industrie hier op alle olie die weer in de bodem verdwijnt.

Verder hebben we natuurlijk genoten van Eline; prachtig om haar allerlei (Engelse) woordjes te horen uitspreken. Evelien geniet met volle teugen van haar expat-bestaan. Alle aandacht voor de zwangerschap en Eline. Ze beweegt zich als een volleerde wereldburger door deze chaos (genaamd Lagos); chapeau!

Vanavond nog een keer lekker uit eten en morgen weer naar Nederland; weer een normaal leven leiden. Alhoewel wat is normaal? Ik ben toch wel wat gaan twijfelen…

Margreet en Wim