Het meisje en de poef

Zo. Nu een dikke week geleden het Drentse verruild voor de urban jungle van Lagos en dus de hoogste tijd voor een update. Eigenlijk Evelien haar werkje, echter, ivm haar niet helemaal lekker voelen doe ik dat maar even. Uitleg volgt.

Het was me dus het weekje wel zeg! Vrijdagavond geland en -3x=scheepsrecht- zeer vlot door de douane. Werden er keurig uit geplukt, paspoorten werden verzorgd en afgestempeld en onze 10! koffers rolden zowat als eerste van de band. Topstart! Ook al na een hele fijne vlucht, waarin we een compleet businessclass compartiment voor ons drieën hadden. Dit volgens mij meer voor de rust van de overige passagiers dan voor ons, maar het was wel luxe!
Maar goed, vrijdagavond eerst in het blowfish hotel ingecheckt, want huis was nog niet bewoonbaar. Dat zou in de komende week gebeuren, maar zaterdag bleek het een fijne drukte zodat we uiteindelijk al maandagmiddag konden verhuizen. Erg fijn, want Eline raakte heel erg verveeld op het kleine hotelkamertje en daar werd het voor ons ook niet leuker op.

Dinsdag had ik mijn eerste werkdag en ik heb me daar zeer vermaakt. Ik hoef me in elk geval niet te vervelen de komende tijd en das wel prettig. Helaas ging het met Evelien een stuk minder. De overgang naar het warme Nigeria, een ontroostbaar huilende Eline, een leeg huis met deels defecte airco en een erg vervelende misselijkheid (onschuldige medische conditie van voorbijgaande aard maar wel zeer vervelend), hoe dan ook, met Eef ging het niet best. Gelukkig hoef je dit maar even door te laten schemeren om half Wamco in touw te krijgen, want in no time werden de laatste utilitaire probleempjes gefixed, huishoudster te werk gesteld, bezoekjes gebracht, adviezen verstrekt en last but not least kwam er diverse meubilair beschikbaar om het huis bewoonbaar te maken. Onder dit meubilair een afzichtelijke poef uit het door de Duitse Felix bewoonde gastenverblijf van het huis van Peter. We zijn nog nooit zo blij geweest met zo'n lelijk ding. Uit hetzelfde guest house haalden we twee fatsoenlijke matrassen die we bovenop de betonnen plaat hebben gelegd die de eerste nacht voor ons bed door moest gaan. Nigerianen houden van harde bedden. Wij niet.

De eerder genoemde poef speelde vandaag, zaterdag, wederom een bijrol in de soap die ons leven hier is. Hoe ingewikkeld kan het zijn om even tv beschikbaar te maken zou je denken. Probeer het eens in Lagos. Lachen. Op zich na het inroepen van van favors vlot de cable guy op visite geweest, maar die kon natuurlijk niets beginnen zonder geld en voor zaterdagmiddag. De man melde zich overigens keurig vandaag (en het was zelfs nog (net) middag. De schotel werd vakkundig in de stenen muur gespijkerd (jawel, boormachines, schroeven en pluggen zijn voor blanken en mietjes, dat is hier overigens hetzelfde). Alles ging op zich redelijk voorspoedig (uiteraard bleek de schotel op een verkeerde plek te hangen e.d. maar dat mag geen naam hebben), totdat de cable guy onze geleende tv van de (ook veel te zachte) afzichtelijke poef liet vallen, waarbij de val gebroken werd door het zo lang verwachte en duur betaalde kastje. Geheel ingedeukt, maar ja, gewoon proberen te maken natuurlijk (niet gelukt hoor) en uiteindelijk nog steeds geen tv. Maandag komen ze weer. 's Middags, dus het zal me benieuwen hoe laat het maandag middag is.

Terug naar de dames. Eline is er na dinsdag weer helemaal bovenop. Ze heeft hier werkelijk een toptijd en is volgens mij nog nooit zo vrolijk geweest. Ze is helemaal idolaat van onze chauffeur Dauda (incl. auto) en vindt zowel huis als tuin reuze interessant en dan vooral alle mensen die er rondlopen.
Met Evelien gaat het al ietsje beter, maar top is het nog niet. Ze eet weinig en is erg moe. Dat zal echt beter moeten, want anders komt dat niet goed. Morgen naar het strand, misschien dat dat een beetje helpt.

Ok, lang verhaal maar was ook een lange week. Hopelijk snel ook weer een berichtje van Eef, dan kan ze zelf vertellen dat het weer goed met haar gaat. Voor nu, groetjes uit Lagos!