Werkloos

Vandaag heb ik op Linkedin mijn profiel aangepast. Ik werk namelijk niet meer, ik ben op dit moment 'Expat to be'. En ik vond dat ik dat mijn mede-professionals moest laten weten. Het aanpassen van mijn profiel vond ik gevoelsmatig lastig, hoewel ik 100% achter de keuze om mijn baan op te zeggen sta en er erg van geniet. Maar ik ben net 29, ben goed bezig op werkgebied en toch heb ik er voor gekozen om alles wat ik heb en ken op te geven om Koen te volgen naar Nigeria. Het is een spannende keuze. Maar wel een goede, voor Koen, voor mij, voor Eline en voor ons alle drie en allebei. Denk ik.
Ik merk in ieder geval nu al dat ik blij ben met de beslissing om tijdens de voorbereiding tijd en energie te steken in de verhuizing in plaats van mezelf in te werken in een net begonnen baan die ik toch niet af kan maken. Bij mijn vorige baan zou ik denk ik wel besloten hebben om door te werken tot misschien een maand voor vertrek, maar in dit geval is dit de beste optie. Mam zegt het altijd al: "Alles gebeurt met een reden en is ergens goed voor".

Rollercoaster leven
Nu ik de luxe heb om niet te werken, merk ik pas echt in wat voor rollercoaster we met ons drietjes zaten. Ik bracht Eline rond 8 uur naar de creche. Koen haalde haar om 17.45 uur weer op. Eline was 's avonds bekaf van de hele dag, hoefde vaak geen eten meer, alleen melk en wilde het liefste meteen en heel lang slapen. Op zich lekker rustig voor ons en overdag was ze vrolijk dus iedereen blij, toch? Nee dus, want het is zo'n lief en gezellig meisje en we zagen haar door de week bijna niet. Tja, op mijn vrije woensdag, als ik ook de boodschappen en de was moest doen en ook wel wat tijd voor mezelf nodig had. En Koen op zijn papadag, eens in de twee weken. En in het weekend, waarin er ook zoveel andere (huishoudelijke) verplichtingen zijn. Naast de leuke dingen, die er ook zeker zijn, laten we dat niet vergeten :-) !

De 32 uur per week werken was goed, ik heb van de werkinhoud altijd veel plezier gehad, maar de zaken eromheen liepen niet zoals gewenst. Het knaagde. En toen kwam 'De vraag'.... Al vrij snel was ik overstag. Mede vanwege de tijd, rust en aandacht voor Eline en ons gezin en vanwege de rust en aandacht voor ons als koppel. En natuurlijk de carrierekans voor Koen en de mogelijke kansen voor mij en mijn carriere.

Toppunt van expatgeluk: dual-career couples
Als je weet dat je expat wordt google je op diverse daaraan gerelateerde zoektermen. Zo kwam ik een artikel tegen waarin beweerd wordt dat expatkoppels die allebei werken het gelukkigst zijn. Het was geen wetenschappelijk onderzoek, maar ik kan me helemaal in de analyse verplaatsen. Er wordt gezegd dat er grofweg drie categoriën expatkoppels zijn:
1) Dual-career couples: man en vrouw werken. Het leven dat ze hadden wordt in het buitenland voortgezet maar dan met nanny en huishoudster, waardoor er meer quality-time voor elkaar overblijft. Dit koppel is vaak gelukkig, met zichzelf en met elkaar.
2) Vrouwen met veel hobby's: man werkt, vrouw is erg druk met allerlei bezigheden zoals tennissen, helpen op school, winkelen, lunchen, thee drinken, cursus fotografie etc. De vrouw is gelukkig omdat ze (eindelijk) dingen doet waar ze een goed gevoel van krijgt. In het thuisland had ze nog wel een baan, maar in het algemeen niet met veel plezier en het liefst zo min mogelijk dagen per week. Maar nu is ze door haar hobby's wel gelukkig en daardoor is de man ook gelukkig en kunnen ze als koppel gelukkig zijn.
3) Voorheen dual-nu-single-career couples: de vrouw heeft haar baan opgegeven voor de carriere van de man. Eerst geniet de vrouw van de luxe, maar doordat ze altijd hard en met veel plezier heeft gewerkt, al dan niet in combinatie met kinderen, is ze minder goed in staat dan de vrouw uit groep 2 om zich dagenlang met hobby’s te vermaken. Hierdoor is de vrouw niet echt gelukkig en daardoor de man ook niet.

Juiste balans
Hoewel er natuurlijk meer zaken belangrijk zijn voor een goede relatie dan alleen een baan of een leuke en goedgevulde dag van de vrouw (dat is wellicht iets teveel eer), vind ik wel dat dit een belangrijk issue is. In ieder geval een issue waar ik me nu mee bezig houd. Het wordt me ook gevraagd: wat ga jij dan in Nigeria doen? Mijn antwoord is dat ik ook werk ga zoeken, na een paar maanden. Als ons huisje meer een tweede thuis is geworden, Koen een ritme in zijn werk(dagen) heeft gevonden en Eline wat is gewend aan het nieuwe leven met een andere omgeving, andere slaapkamer, andere temperatuur, andere mensen en een ander ritme. Ik zal eerst via het netwerk wat rondvragen en -kijken naar een parttime baan. Want parttime moet het wel zijn. Ik wil meer van Eline genieten en meemaken dan ik in haar eerste jaar heb gedaan. Die balans voelt voor mij beter en die luxe heb ik, dus zo gaan we het doen. Het risico bestaat dat we een nummer 3 koppel worden, dus dat moeten we voor zijn. In Nigeria heb ik ook nummer 2 vrouwen gesproken. Dit zijn stuk voor stuk leuke vrouwen die goed in het leven staan, maar ik denk nu dat ik dit niet drie jaar vol ga houden. Kortom: ik heb zin in de hele nieuwe uitdaging al zal ik er flink voor moeten (net)werken. Ik ga ervoor om een nummer 1 vrouw en nummer 1 koppel te worden. Met een parttime baan, dat dan weer wel :-) .

Liefs,
Evelien